Vorige week heb ik mijn enkel gebroken. Ik was lekker aan het paardrijden en werd ik eraf gegooid. Mijn paard had in de gaten dat er een bootje aan kwam varen en was hij zo geschrokken dat hij me eraf heeft gegooid. Het voelde heel vervelend en had natuurlijk mijn hoge rijlaarzen aan. Ik voelde in eerste instantie helemaal niks omdat mijn rijlaarzen nogal strak om mijn enkel zat en er vrolijk weer op stapte toen de rust was teruggekeerd. Onder het rijden voelde ik mijn hele voet niet meer en ook niet meer af kon stijgen. Ik was alleen en moest toch van mijn paard af en kreeg het toch voor elkaar om via mijn andere voet op de grond neer te dalen. Ik probeerde mijn rijlaars uit te krijgen maar helaas lukte dat niet. Ik belde gelijk maar mijn vriend die nog op zijn werk was en vertelde mijn verhaal. Hij was gelukkig snel ter plaatste en bracht eerst mijn paard naar zijn stal en me naar het ziekenhuis bracht naar de eerste hulp. Ik had echt heel veel pijn en kon absoluut niet op mijn voet lopen. Mijn vriend moest weer snel naar zijn werk en zat ik alleen in de wachtkamer te wachten totdat ik aan de beurt was. Ik beet op mijn onderlip van de pijn en na een uurtje aan de beurt was. Mijn rijlaars werd door de assistente van de arts doormidden geknipt want kon echt niet meer uit! Natuurlijk wel zonde maar het voelde al ietsje beter. Hij deed wel een paar gemene bewegingen met mijn voet en gilde het bijna uit van de pijn. Hij verwees me door naar de röntgen waar ik in een rolstoel naartoe gereden werd. Ik zag wel dat mijn enkel zo dik was met een eivorm erop. Snel was ik gelukkig aan de beurt bij de röntgen en werd er een foto van gemaakt. Ik moest daarna nog even in wachtkamer wachten voor de uitslag en ik de pijn door mijn hele been voelde branden.
Even wat de ui werd ik weer opgeroepen en werd ik opgehaald door een vrijwilliger om me naar de arts te brengen. Gebroken was de uitslag en moest er gips omheen worden gezet. Ik voelde me misselijk, had ook al in geen uren en uren gegeten! Ik werd al snel naar de gipskamer gereden en zag ik een leuke medewerker die vriendelijk mijn naam noemde. Mevr. Petra ik zie dat uw enkel is gebroken op twee plaatsen en is het de bedoeling dat we er gips omheen zetten. Heb je ook een voorkeur wat voor kleur? Ja doe maar roze glimlachte ik en hij me lachend aan keek. Ja dat is lekker opvallend en kan iedereen zien dat ik mijn been in het gips heb glimlachte ik. Hij had wel in de gaten dat ik behoorlijk veel pijn had en ook erg bleek keek. Hij zei: weet je wat? Ik laat even koffie met een broodje voor je halen. Ik vond dat werkelijk zo aardig en zei verlegen ja, dat is wel goed! Hij bracht me naar een kamertje waar ik even bij kon komen en hij even later zou komen om mijn enkel in het gips te zetten. Er werd een koffie met een broodje voor me gebracht en dat smaakte me zo lekker! Ik voelde me weer een beetje sterker worden en genoot van mijn koffie en broodje. Wat kan dat toch lekker smaken he als je trek hebt. Ik voelde me al een stukje beter en de leuke vent de kamer binnen kwam. Hij keek me aan en gaf me een boks. Het is wat he? Ik vertelde mijn verhaal over mijn paard dat hij was geschrokken en hij ook een paardenliefhebber bleek te zijn. Hij zette mijn voet in het gips en we beide moesten lachen om de felle kleur. Mijn paard rent zo weg als ie me ziet grapte ik en hij ook zijn verhalen vertelde over zijn paarden.
Een leuke vent ontmoet in de gipskamer
Tevreden nam ik afscheid van de leuke man en had hij mij zijn visitekaartje gegeven van zijn paardenfokkerij in springpaarden. Ik ben een dressuurrijder en heb zo ook mijn connecties in de paardenwereld. Tevreden nam ik afscheid en met mijn visitekaartje en waar ook nog zijn nul zes nummer op stond diep in mijn zak stopte werd ik weer opgehaald door mijn vriend. Ik heb in het begin wel pijn gehad maar ben nu zes weken zoet met mijn gipsbeen. Ik heb de website van de leuke vent die Martijn heet opgezocht en zag de mooiste paarden en nakomelingen voorbij komen. Ik ben nog wel even zoet met mijn gipsbeen en loop op krukken. Autorijden mag niet en ben dus afhankelijk van mijn vriend. Ik weet zeker dat als ik beter ben eens ga kijken bij Martijn en zijn paarden. Hij heeft duidelijk een hint afgegeven dat hij me leuk vond en ik hem ook wel zie zitten. Ik had een paar beroerde weken en verschrikkelijk baalde dat ik niet kon paardrijden en ook niet eens kon autorijden. De dagen leken weken en ik van verveling allemaal dure dingen heb besteld op internet en dat allemaal voor mezelf, mijn huis en paard. Mijn vriend was veel aan het werk en hij bijna geen aandacht aan me schonk. Ik kon het gewoon niet geloven hoe koud hij was en helemaal geen aandacht aan mij besteedde en ik al gauw steeds meer en meer aan Martijn dacht.
Op een dag heb ik hem een paar appjes gestuurd en al vrij snel bericht kreeg van hee Petra wat leuk dat je nog aan me denkt! Ja natuurlijk dacht ik aan hem en ik al gauw een paar foto’s van mijn Friese hengst stuurde. Hij vond hem echt heel prachtig en ook ik kreeg een aantal mooie foto’s van zijn paarden. Ons contact wordt steeds leuker en kan niet wachten om hem eens te gaan bezoeken! Het is nog maar een paar weekjes en dan ga ik lekker weer autorijden en naar de andere kant van het land ga om eens een kijkje te nemen! Ik hou jullie op de hoogte ok?
