Marcel en ik zijn al jaren bevriend, ik heb een mooie tijd met hem gehad. Helaas is hij nu niet meer in beeld als mijn man, maar als een vriend. Hier wil ik wil toch mijn verhaal kwijt. Dit gaat niet over seks! Maar over mijn relatie die heel anders is verlopen dan ik dacht. Het leven kan zo in één keer een wending geven!
In mei 2017 kon ik Marcel een vijf jaar en je waren we al een tijdje bij elkaar. We waren vaak erop uit naar de bossen, zee, strandwandelingen maken was onze passie. Ik was behoorlijk verliefd op deze man. Niet op zijn uiterlijk maar puur op zijn innerlijk. Hij is altijd lief, spontaan, hartelijk, echt een ma met een gouden hart waarop ik kon bouwen en vertrouwen. We hadden het zelfs over trouwen gehad, nog een kind maken en liep alles super goed. Ik was met hem op pad en voelde Marcel zich die dag een beetje vreemd. Hij gedroeg zich ook wat anders als anders en merkte aan hem dat hij niet de Marcel was naast wie ik altijd stond. Zijn houding was ook een beetje gek, hij liep een beetje verdwaald en struikelde een paar keer over zijn eigen voeten. Mijn gevoel zei dat het niet klopte en trok hem aan de arm. Marcel we gaan nu naar het ziekenhuis, volgens mij heb je een tia! Marcel reageerde heel raar en sprak vreemde woorden uit. Ik wist het wel zeker dat hij naar het ziekenhuis moest en waren we werkelijk midden in het bos en moesten nog een heel eind lopen! Marcel weet altijd de weg en ik ben daar echt een kluns in! Marcel wist het even niet meer en zag heel verdwaald uit zijn ogen. Zijn blik was hol en keek me niet echt aan. Mijn god wat was ik bang! Gelukkig had ik wel een telefoon bij me en belde 112. Er werd snel opgenomen en vertelde ik het verhaal in het kort aan de medewerker aan de lijn. Opeens noemde ze mijn locatie waar ik zat en kon ze vanaf haar scherm zien waar ik me bevond dankzij mijn telefoon! Een tracking! Ik wist helemaal niet dat ik die op mijn telefoon had! Het was een geluk bij een ongeluk en stuurde ze zo snel mogelijk hulp.
Een boswandeling die anders verliep
We stonden gelukkig wel bij een looppad die naar de grote weg leidde en we strompelend ernaar toe zijn gelopen. Ik had Marcel stevig bij zijn arm en kwam er niet veel power meer uit zijn benen. We hadden het wel gehaald en gingen we op een bakje zitten die er gelukkig stond. Mijn hart ging als een razende tekeer, ik was heel bang dat hij onderuit zou gaan of iets anders zou krijgen. We hadden beide in de gaten dat het niet in orde was en hij zijn arm niet meer kon gebruiken en zijn spraak heel verward was. Gelukkig kwam de ambulance eraan en namen we snel plaats in de auto en werden vriendelijk ontvangen. Martin werd gelijk aan een infuus gezet en vertelde ik mijn verhaal. Ze gaven hem gelijk bloedverdunners, ze hadden gelijk in de gaten dat Marcel een hersenbloeding had en hij zich niet meer mocht bewegen. Zijn ogen bleven open, zei niks en zag lijkbleek.
We moesten een stuk rijden en hadden ze de sirene aangezet. Het was geen prettig gehoor maar ik was ook bang en hield Marcel zijn hand stevig vast. Ik voelde me verantwoordelijk voor hem, we woonden niet samen maar hadden een latrelatie. Ik voelde me ook sterk, ik moest er voor hem zijn en al gauw arriveerden we in het ziekenhuis. Snel werd hij naar de afdeling gebracht en met een hersenbloeding is het gelijk aanpakken en aan de bloedverdunners. Meer is er niet aan te doen.
Hij verbleef een paar dagen en al gauw knapte hij weer op en ging het steeds beter. Het viel gelukkig nog mee en waren we zo blij! Het ging een paar jaar goed toen Marcel weer een kleine hersenbloeding kreeg. Zelf had hij niks gezegd en liep ermee rond. Hij slikt wel zijn medicijnen en was ik wel boos op hem dat hij niet naar het ziekenhuis was gegaan. Ik weet dat hij koppig is en dit keer was ik er niet bij. Het ging een paar jaar verder wel prima met hem maar er was toch iets met hem aan de hand. Hij raakte vergeetachtig en ik dacht dat hij niet zoveel meer om me gaf. Hij vertelde me dat dit niet zo was en ik me steeds meer besefte dat Marcel langzaam aan dementie leed.
Onze relatie was naar vriendschap verschoven zonder seks want Marcel begon zichzelf te verwaarlozen. Hij deed niks meer aan zichzelf en snoepte zoveel dat zijn gebit er steeds rotter uit ging zien. Hij trok geen schone kleding aan en liep wekenlang in dezelfde kleding. Ik zei er wat van en gaf hem dan schone kleding uit de kast die hij moest aantrekken. Van mij nam hij wel adviezen aan maar echt hoor ik kon niet meer met hem naar bed gaan. Aan zijn sekslust markeerde niks, hij pakte me regelmatig vast. Ik kon het gewoon niet meer want dan lag ik met een patiënt in bed die aan dementie lijdt. Ik was verdrietig en merkte dat hij steeds meer achteruit ging. Zijn korte geheugen is aangetast en zijn spraak. Lichamelijk is hij gezond maar hij is alles verloren! Hij had een goed baan die hij niet meer kon doen, zijn werkgever gaf hem ontslag. Met veel moeite hebben ze hem afgekeurd wat ook nog vreselijk was. Iemand moet gewoon dood liggen voordat je iets bij de WIA in orde krijgt. Wat een naar beleid zeg! Afijn hij is in de WIA geraakt en doet vrijwilligerswerk. Gelukkig kan hij dat nog maar wat is zijn toekomst? Ik weet wel zeker dat het niet goed komt en ja..voor mij dan? Ik vindt het best wel triest want ik ben mijn oude Marcel kwijt. ☹
