Ik ben al een oudere vrouw en ben eens gaan nadenken wat ik nu eigenlijk ik mijn leven wil. Ik heb twee kinderen opgevoed die nu volwassen zijn en bedenk nu ook wel dat het mijn tijd is. Ik ben al een tijdje vrijgezel en zijn er heus wel mannen die ik zou willen ontmoeten. Ik ben ook heel erg druk met dingen bezig ze voor elkaar te krijgen, ben een zelfstandige vrouw en onafhankelijk van een man. Dat schrikt mannen ook wel af maar heb zo mijn eigen leven. Ik heb ook echt geen zin om een man op de bank te hebben die denkt bediend te worden door mij want die tijd heb ik gehad. Ik voel me wel heel erg alleen soms maar ben op een leeftijd dat ik heel goed weet wat ik wel wil en wat ik niet wil in mijn leven. De laatste tijd voel ik me zelfs een beetje verdrietig omdat ik wel heel veel om een man geef, seks met hem beleef maar eigenlijk niks mag voelen omdat hij geen relatie met me wil. Dat vind ik moeilijk en bedenk dan ook dat ik er beter maar een einde aan moet maken. Ik vind hem heel erg leuk maar is het ook wel een moeilijke man. Hij zei laatst dat ik veel praat maar dat is toch niet gek als je de hele dag allen zit en niemand die tegen je praat of waar je je problemen mee kan bespreken? Ik vind dat nogal moeilijk en ben erachter dat ik dat geen leuke opmerking vond. We praten vaak via watts app maar daar kun je niet echt persoonlijke dingen op zetten. Ik bedacht me dat ik nu echt voor mezelf moet kiezen en me niet meer laat domineren of de les laat lezen.
Hoe denk jij over je toekomst?
Ik zoek ook niet meer om een man maar het lijkt me leuk om een maatje te hebben waar ik lief en leed mee kan delen. De seks is dan wel weer super lekker maar dat is dan niet met houden van of verlangen naar. Eigenlijk laat ik me gaan voor de seks en is het voor hem ook wel heel erg leuk zonder relatie gezeik. Ik heb wel een aantal huisdieren gelukkig waar ik heel blij mee ben. Mijn drie katers en een klein hondje. Ze zijn altijd blij als ik thuis kom en ze verwen met botjes, koekjes, kluifjes, snoepjes, ja haha ze hebben het goed bij mij. Maar goed ik dacht ga het even delen. Ik zie wel wat er op mijn pad komt en als de man er niet komt het zij zo. Toch hoop ik wel een beetje op een man die mij heel graag ziet, trots op mij is en mij neemt zoals ik ben. Het is geven en nemen. Ik weet wel dat de tijd gaat dringen ik wordt over een tijdje 54 en voel me 40 hoor. Ik zie er ook nog jong uit maar is mijn conditie wel wat minder geworden de laatste jaren. Door die gekke corona is het ook veel moeilijker nu om een leuke man te leren kennen. Het lijkt wel of de mensen een beetje veel bang zijn. Als je een praatje begint lopen ze door, hebben haast of luisteren niet. Ik als gevoelsmens heb er echt last van om in deze tijd te leven. Ik hoop echt eens een leuk maatje te ontmoeten en me dan mag laten gaan in mijn emoties. Ik zou het top vinden om lief en leed te delen. Misschien wordt mijn verhaal gelezen en herkennen mensen zich hierin? Groetjes van een single vrouw.
